എനിക്ക് കവിതയെഴുതാന്‍ അറിയില്ല

നല്ല പ്രണയം 

കുറിച്ചുടും മോഹങ്ങള്‍ വെറുതെ
വളുരുന്നുവെന്‍ കവിതയില്‍.
എഴുതുവാന്‍
ഏറെയുണ്ടെങ്കിലും എഴുതുവാനാവാതെ
എടോ,
ഞാന്‍ പുകയുന്നു പുകപോല്‍!

 

 

അടുത്ത വീട്ടിലെ ചെറുക്കനെന്നോട്
പ്രണയം പറഞ്ഞതുമുതല്‍
പിന്നെയും എത്രയെത്ര പ്രണയ വിളികള്‍...
പിന്നിട്ട പാതയില്‍
എനിക്കെത്ര മുള്ളുകള്‍ കൊള്ളേണ്ടിവന്നു ?
പാദങ്ങള്‍ മുറിഞ്ഞു;പാഠങ്ങള്‍ ഉരുത്തിരിഞ്ഞു !

നന്മയുടെ ഭാണ്ഡവും പേറി ഞാനിനിയും
എങ്ങോട്ട്?

പ്രണയമേ , നിന്നെ
ചിക്കിചികഞ്ഞു നോവിച്ചുവോ ; ഞാന്‍
അറിയാത്ത ലോകമെന്നില്‍
നിറച്ച നീ ഇന്നെനിക്കകലെയോ?

വാക്കുകള്‍ തീ പോലെ
എന്റെ ചെവികളില്‍ വെടി മുഴക്കുമ്പോള്‍
വേദിയില്ലാതെ ഞാനും.. എന്റെ
കവിതയും വേദനയില്‍ അലയുന്നു!

 

 ഇന്നലെയുടെ സുഹൃത്തുക്കള്‍
എന്നെ നോക്കി-
ചിരിച്ചപ്പോള്‍ എന്റെ ഹൃദയ പൂക്കള്‍
പിന്നെയും വാടി!
കാരണമില്ല;കാരണം ഞാനും എന്റെ തെറ്റുകളും മാത്രം!

 

ഞാനാകെ തളര്‍ന്നു, എന്റെ കവിത
എഴുതാന്‍ വന്ന വാക്കുകള്‍
എല്ലാം എന്നെ പിന്നെയും വ്രണപെടുത്തുന്നു.
ചുരുണ്ട മുടിയുള്ള ഒരു രൂപമെന്നില്‍
അടിഞ്ഞു പിണയുമ്പോള്‍
ഞാനെന്‍ വദനം വെറുക്കുന്നു !

 

സിരകളില്‍ കാമം വന്നടിയുമ്പോള്‍
എന്റെയടുത്തെത്തും
ചുരുണ്ടാമുടിക്കാരാ-നിന്റെ വ്രണിത മേനി
എന്നെ പലപ്പോഴും നോവിക്കുന്നു.
എനിക്ക് നിന്നോട് വെറുപ്പാണ് .

 

അഴകില്‍ പൊതിഞ്ഞ എന്റെ
നിറമിഴികള്‍ക്കുതാഴെ
നിന്റെ വിഷം കുത്തിനിറച്ച സൂചി
എന്നില്‍ കുത്തി നീ ചിത്രങ്ങള്‍ വരക്കുമ്പോള്‍
എന്റെ കവിത എന്നെ വെറുക്കുന്നു; എന്നില്‍
നിന്നും ദൂരെയൊളിക്കുന്നു.

 

'വരില്ല നിന്‍ തൂലികത്തുമ്പില്‍ വാക്കുകളാല്‍
സാന്ത്വനം പകരാന്‍;
നീയെനിക്ക് നരകത്തിന്റെ താജ്മഹല്‍
പണിയുമ്പോള്‍ ,എന്റെ
ഓര്‍മ്മയില്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ മഷിപുരണ്ടു വെറുതെ
തളര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു ....

 

എന്റെ കവിത എവിടെ?
അടവിരിയുംമുമ്പേ
പറന്നു പോകുന്ന പക്ഷിയായ് ,തൂലികയില്‍
നിന്നു ദൂരെ നിശബ്ദമായ് അലഞ്ഞ്
എനിക്ക് നേരെ പോര്‍വിളിക്കുന്നുവോ?!